ხშირად მიფიქრია ადამიანის ბუნებაზე, თუ როგორი პარადოქსია ის... მაოცებს და თან მაცოფებს, რომ ადამიანები სხვისი ცხოვრების კრიტიკით და ჭორებით "საზრდოობენ"... საკმარისია საკენკი გადმოუყაროს ვინმემ, მაშინე დაენარცხებიან და აკენკას ასწრებენ ერთმანეთს, თითქოს სუნთქა უჭირთ და ჯანგბადი მიაწოდესო...
საცოდაობაა ამ ყელაფერში დროის ხარჯვა, მაგრამ რა უნდ ქნას როცა მისი ნომერ პირელი საქმე სწორედ სხვის ცხორებაში ქექვაა. ამ დროს კი ავიწყდება საკუთარი შეცდომები, ან ახსოვს და გონია რომ სხვამ არაფერი იცის... და ვაი რომ იცის...
ხომ შეიძლება საკუთარი მედლის მეორე მხრეს გაიხედოთ და დაინახოთ რაღაც უფრო კარგი, რამე უფრო ღირებული, რაც ადამიანად გაგცევთ...
საცოდაობაა ამ ყელაფერში დროის ხარჯვა, მაგრამ რა უნდ ქნას როცა მისი ნომერ პირელი საქმე სწორედ სხვის ცხორებაში ქექვაა. ამ დროს კი ავიწყდება საკუთარი შეცდომები, ან ახსოვს და გონია რომ სხვამ არაფერი იცის... და ვაი რომ იცის...
ხომ შეიძლება საკუთარი მედლის მეორე მხრეს გაიხედოთ და დაინახოთ რაღაც უფრო კარგი, რამე უფრო ღირებული, რაც ადამიანად გაგცევთ...
No comments:
Post a Comment